Een ode aan Christel! 

 De woensdagavond is al geen favoriet van ons en dan moesten we ook nog eens uit naar Zaamslag, de nummer twee van de competitie. Onze washeld Christel (lees: mama van Amy) wist gelukkig de tenues weer perfect op tijd fris en fruitig te krijgen, zodat we weer stralend op het veld konden verschijnen. Een flinke klus iedere keer weer, maar we zijn haar o zo dankbaar. Om 18.15u verzamelden we bij de club, of ja dat was in ieder geval de bedoeling. Joreen arriveerde om 18.20u en zei: “Wachten jullie alleen nog op mij?”. Eenmaal onderweg naar de overkant was er gelukkig genoeg tijd om de zaterdag nog even na te bespreken. Dat scheelde een hoop geklets in de kleedkamer.

Doordat het een doordeweekse speeldag was en we wat speelsters hebben die op kamers wonen, op woensdagavond moeten werken of midden in de examens zitten hadden we een krappe selectie. Hierdoor waren de zusjes Amber en Rosalie opgetrommeld, die normaliter in de JO-15 spelen. We begonnen met Rosalie op de bank en de volgende elf in het veld:

Keeper: Esmee

Verdediging: Nena, Britt P, Danja, Eline

Middenveld: Amy, Merel ©, Amber

Aanval: Celeste, Joreen, Marjon

In de kleedkamer gebeurde nog iets opmerkelijks. Nadat Merel en Lilian elkaar, tijdens de speech van onze trainer Stephane, aankeken en in de lach schoten ontstond er een aanstekelijke slappe lach die resulteerde in zo’n 5 speelsters met tranen in de ogen. Uiteindelijk heeft één iemand de kleedkamer zelfs moeten verlaten zodat het niet zou escaleren, wie dat was laten we graag in het midden. Wat in ieder geval duidelijk werd uit de speech is dat we tegen een hele goede tegenstander speelde en dat we dus vanaf de eerste tot de laatste minuut alles moesten geven.

Alles draait om scherpte

Aangekomen op het veld bleek dat we beter onze zaalvoetbalschoenen konden aantrekken, aangezien het veld meer op beton dan op gras leek. Eline concludeerde zelfs dat de klank van noppen op het asfalt hetzelfde klonk als de klank van de noppen op dit veld. Bij de tos gebeurde ook nog iets opmerkelijks: de aanvoerder van de tegenstander won de tos en koos een kant, maar eiste vervolgens ook de aftrap op. Gelukkig was Merel oplettend en liet ze dat absoluut niet gebeuren. Het fluitsignaal ging, wij trapte af, en vanaf het begin waren alle 22 speelsters op het veld direct scherp. Over de scheidsrechter kunnen we dat helaas niet zeggen, die had namelijk last van waterige ogen dus zag niet alles even goed (of vrijwel alles niet). Wij hadden, ondanks de lachbui, goed opgelet tijdens de speech van Stephane want we speelden compact en kozen voor een iets andere strategie dan normaal. Die bleek te werken, want het lukte de tegenstander niet om er doorheen te voetballen.

In de rust stond het 0-0. Een tussenstand die van te voren niemand had durven voorspellen, maar die we absoluut verdienden op basis van het spel. Er was helaas alleen thee (geen siroop), klein minpuntje. Marjon had door het harde veld en misschien ook wel door haar wilde spel een flinke kniewond opgelopen. Maar een gaasje erop? Ho maar! Ik citeer: “Dat ga ik echt niet doen, dan lijkt het net alsof ik mijn been heb gebroken”. Eh ja, verstandigheid komt helaas niet altijd met de jaren.

We begonnen de tweede helft met één wissel, niet geheel verrassend aangezien we ook maar één wissel op de bank hadden zitten. Amy verliet het veld, Nena schoof door naar het middenveld en Rosalie ging linksachter spelen. Daarbij hadden we ook nog een keeperswissel. Esmee trok de keepershandschoenen uit en ging laatste vrouw spelen, op de plek van Britt P die de tweede helft ging keepen. We begonnen wederom sterk en lieten ons zeker niet zomaar weg zetten. Zo ook Celeste, die het nog even aan de stok kreeg met haar tegenstander, maar zich niet liet kennen en flink fysiek verder bleef spelen. Dat is wat nodig was deze wedstrijd! In de gehele wedstrijd heeft Zaamslag zo’n twee doelpogingen gehad, maar helaas weten ze de laatste erin te schieten waardoor we op een 1-0 achterstand komen. Wij blijven vertrouwen houden en spelen op precies dezelfde wijze door. We krijgen nog een aantal corners: waarbij Merel werd opgejut door het publiek om hem in een keer erin te draaien. Ze probeert het, de bal draait goed in, maar er zit helaas nog een verdediger tussen dus we krijgen nog een kans. Deze corner komt op ongeveer 7 meter, in het midden van de goal, terecht bij Esmee. Zij probeert deze bal te schieten maar helaas zit ook hier weer een tegenstander tussen. Aan het einde van de wedstrijd kregen Marjon en Amy ook nog de kans om te scoren, maar wederom ging de bal er helaas niet in.

Kortom, we speelden een fantastische wedstrijd met goed voetbal en fysiek spel maar wisten onszelf helaas niet te belonen met een puntje. Desondanks zijn we enorm trots op onszelf!

Nu rest alleen nog de beoordeling van het complex:

 

Graskwaliteit: 3, Tja hierover kunnen we niet veel goeds zeggen. Maar hierover is eerder al een gedetailleerde uitleg gegeven.

Parkeergelegenheid: 9, Bij aankomst waren er twee rijen met parkeervakken tegenover elkaar, maar tot ieders verbazing had iemand zijn auto gewoon in het midden van het parkeerterrein geparkeerd. Die had duidelijk geen plek kunnen vinden. Maar voor ons was er gelukkig genoeg plaats.

Kleedkamers: 8, Jaja weer een verrassend hoge scoren die we nog niet eerder hebben meegemaakt. We arriveerde in een schone en hele brede kleedkamer, altijd prettig! Echter hadden de bankjes nog iets langer gemogen, want als we met meer dan 12 waren geweest had het niet gepast. Er was wel een prachtig bankje waar Lilian nog even een dutje op kon doen.

Douches: 7, Bijzondere constructie maar een positieve ervaring. Een feedbackpuntje is dat het nog iets breder had gemogen voor optimaal comfort en de douchewand gelieve tot de grond te verlengen zodat de vloer niet zo nat wordt.

Eindcijfer: 6,8

---